'Dreams are there to make it happen'
Blijf op de hoogte en volg Meike
11 Mei 2014 | Nederland, Amersfoort
10 maart 2014, 22.15 uur
En toen werd je droom werkelijkheid… Nooit gedacht dat ik dat zou kunnen zeggen en dat ik over een jaar in Zambia zit!
Een paar jaar geleden wilde ik heel graag vrijwilligerswerk in een derdewereldland gaan doen, maar elke zomervakantie kwam er weer wat anders tussendoor. Of met vriendinnen naar Renesse of qua financiën redde ik het niet.
Eind vorige zomervakantie bedacht ik me: ‘Zomervakantie 2014, dan ga ik écht vrijwilligerswerk doen!’ Hoewel ik nooit precies wist wat ik precies wilde gaan doen, ik was vastbesloten. Na veel uren het internet afgespeurd te hebben, had ik een onwijs leuk en mooi project gevonden. Oké dat was stap één, door naar stap twee: geld. Dat wist ik snel hoe ik het wilde regelen, gewoon werken en m’n loon apart zetten om te gaan.
Oktober 2013 ging ik de organisatie bellen om te kijken hoe of wat. Maar wat ik toen hoorde… De reis die ik wilde was al volgeboekt of ik toch niet een andere wilde? Nee, absoluut niet. Het was die reis of niet gaan en het werd dus de laatste optie.
Toen ik hoorde dat je via mijn opleiding naar Indonesië kon gaan, was ik dolblij. Het was weliswaar niet wat ik voor ogen had, maar he ik kon d’r ook nog veel van leren. Met de minormarkt werd daar nog een minor aangeboden, minor ISD. De dag van de markt kreeg je de glimlach niet meer van mijn gezicht… Met minor ISD krijg je de mogelijkheid om voor vier maanden naar een land te gaan (verschillende keuzes) met verschillende opleidingen van Windesheim en daar dus aan verschillende projecten te werken. Aangezien er vanuit mijn opleiding het pas de eerste keer was dat het werd aangeboden, was het nog niet helemaal duidelijk voor mij.
Na wat research naar de verschillende landen besloot ik een afspraak te maken met de landencoördinator van Zambia, Peter. Toch redelijk zenuwachtig ging ik naar dat gesprek toe, want zou het bisdom (waar ik terecht zou komen) wel zitten te wachten op een journalistiekstudent? En zou ik daar wel wat te doen hebben? JA! Dat had ik zeker.
Nadat de landencoördinator de lichting van dit jaar daarheen had gebracht, bracht hij mij goed nieuws. Het bisdom gaat een taakomschrijving voor mij maken en dan kan ik kijken of ik me daarbij aansluit.
De volgende stap is een motivatiebrief en CV schrijven. Beiden liggen al klaar, ik weet niet waarom, maar ik durf het nog niet op te sturen. Ik ben vanavond met mijn vader naar de voorlichting geweest, om te kijken wat er gezegd zou worden. Eerder twijfelde ik nog over de veiligheid in Zambia. Maar na deze avond absoluut niet meer. Het is hetzelfde als in Nederland, ik weet ook wel dat na een bepaald tijdstip hier niet meer in mijn eentje over straat kan lopen. Dat zal ik Chipata, waar ik naar toe wil, ook zo zijn. En misschien zullen we in het begin veel met de groep doen en weinig individueel. Maar zodra het voelt als je thuis, zal dat veranderen.
Met de verschillende studenten krijgen we een eigen huis en vanuit daar gaat ieder naar zijn eigen project. Aangezien het eerste jaar is dat het wordt aangeboden voor de opleiding journalistiek ben ik tot nu toe de enige die geïnteresseerd ben.
De andere stap die ik nog moet zetten, is overleggen met werk. Uit het grond van mijn hart meen ik dat ik het leukste werk ter wereld heb! Ik werk er nu bijna vijf jaar en zou niet anders willen. Maar dat moet ik wel voor vier maanden laten liggen en zij moeten voor vier maanden een vervangster vinden.
Daarnaast het geld… Ik heb altijd wel wat op mijn spaarrekening staan, maar dat wil ik zeker niet allemaal op gaan maken omdat ik naar Zambia wil. Ook wil ik niet op mijn ouders of andere mensen gaan leunen. Het is niet verplicht vanuit school, je hoeft niet te gaan, dus vind ik dat ik het bedrag zelf moet gaan betalen. Hoe ik het precies bij elkaar ga sprokkelen en verdienen weet ik nog niet. Maar denk dat ik met veel werken en zorgen dat elke maand een vast bedrag opzij zet een heel ver eind moet komen!
In de volgende blog schrijf ik over mijn motivatiebrief en over het sollicitatiegesprek wat ik krijg met de leider van het derde jaar van mijn opleiding.
Liefs!!
18 maart 2014, 16:45 uur
“Slechte en goede kanten”
Vorige week mijn motivatiebrief en CV ingestuurd naar de derdejaars leidster, aan de hand daarvan zou ik een mailtje krijgen met wanneer ik een sollicitatiegesprek zou kunnen plannen. Zo gezegd, zo gedaan… Niet echt, ik heb eerst nog drie keer mijn motivatiebrief veranderd, zodat ik zeker wist dat het goede erin stond. Uiteindelijk snel een reactie gekregen, woensdag 19 maart 15.30-16.00 uur vindt het sollicitatiegesprek plaats. En niet alleen de derdejaars leidster zal daar aanwezig zijn, maar ook hoofd van de minor ISD. Omdat het één van haar eerste sollicitatiegesprekken is en om te zien hoe ik ben.
Het eerste wat ik toen dacht was ‘OMG! Het gaat gebeuren!’. Twee seconden daarna dacht ik ‘Waarvoor hebben ze een half uur de tijd nodig?! Zou ik niet worden toegelaten?’ Na wat geruststellende woorden van mensen om me heen had ik me al snel over die stress gezet.
Tot op vandaag.. Ik kreeg vanmiddag een appje van een vriendinnetje met ‘Ben je zenuwachtig voor morgen?’ En toen kwamen de zenuwen. Ik begon me te bedenken wat nou als ze goede en slechte kanten van jezelf gaan vragen? Iets waar ik niet bepaald sterk in ben, ik kan het niet goed onder woorden brengen. Datzelfde vriendinnetje, Anouk, stuurde ‘Ijverig, in positieve en negatieve zin, haha’. Wat kent zij me goed, dacht ik. Helemaal mee eens, maar ik moest van mezelf nog meer kanten van mezelf kunnen belichten.
Qua goede kanten weet ik dat ik goed in plannen en gestructureerd werken ben. Maar daar zit direct weer een keerzijde aan, daarin kan ik ook doorslaan. Dus weer een voordeel en nadeel in één.
Vanavond heb ik nog met Marissa afgesproken, gewoon onze ‘usual dinsdagavond-chillsessie’, maar ik ga toch even aan haar vragen wat zij mijn goede en slechte kanten vindt haha!
Liefs!!
19 maart 2014, 20.15 uur
‘D-day’
Vandaag was de dag dat ik weer zou voelen hoe het is om op een uitslag te zitten wachten. Het deed mij heel erg denken aan mijn eindexamenuitslag… Zoals de meesten wel weten, is de eerste keer niet goed afgelopen. Ik was gezakt op 0,03 en dat sloeg in als een bom.
Daar moest ik ook aan denken toen ik voor het lokaal zat te wachten, ik was ongeveer tien minuutjes te vroeg omdat mijn les toch al was afgelopen. In het lokaal zat een ander klasgenootje die hetzelfde traject afgaat, alleen dan voor Suriname. Heel veel verschillende gedachtes zijn in die tien minuten door mijn hoofd gegaan, vooral de gedachte dat het gesprek niet goed zal gaan. Tijdens het gesprek zelf had ik helemaal geen tijd om aan die gedachtes te denken.
Om iets over half vier kwam Manon, klasgenootje, naar buiten en was ik aan de beurt. Ik kreeg al direct in de gaten dat je niet direct de uitslag te horen krijgt, beetje jammer. Want dat zou betekenen dat ik na de uitslag ook in spanning zou zitten om te horen of ze me geschikt vinden of niet.
Het gesprek zelf duurde een half uurtje en was prima te doen. Het waren zeer uiteenlopende vragen en ik moest van alles over mezelf te vertellen. Wat ik grappig vond, is dat ze dachten dat ik impulsief was. Ze vonden dat door mijn motivatiebrief, maar eenmaal aan het einde van het gesprek zagen ze wel dat ik niet impulsief ben maar bedachtzaam.
Aan mij werd ook verteld dat ik vanavond bericht krijg of ze me geschikt vinden of niet. Toen ik bij Cambridge cursus zat, waren mijn handen nog aan het trillen en met mijn gedachtes nog bij het gesprek.
Het is nu bijna half negen en de televisie staat op GTST zodat ik wat afleiding heb, maar ik weet niet hoe lang ik dat nog trek haha. Toen ik vanmiddag uit het gesprek kwam, was ik nog in spanning.
En toen was het negen uur en zag ik een 1’tje bij m’n mailbox staan… De eerste twee seconden durfde ik niet te kijken, straks zou er staan ‘Sorry Meike, we vonden je ongeschikt’. Ergens wist ik dat die kans heel klein zou zijn, maar met mijn examenuitslag in mijn achterhoofd, wist ik dat die kans er wel zou zijn.
Maar nee: GESCHIKT, GEFELICITEERD, JE MAG GAAN. Dat ging er door mijn hoofd toen ik het mailtje las, nu is het zeker. Ik ga volgend jaar naar Zambia!! En niet voor een maand, maar voor dik 4 maanden! Ze waren positief over me, ik ben doelgericht en sta ‘mijn mannetje’ wel. Ik ga met een voldaan gevoel slapen!
Slaap lekker en liefs!!
En toen werd je droom werkelijkheid… Nooit gedacht dat ik dat zou kunnen zeggen en dat ik over een jaar in Zambia zit!
Een paar jaar geleden wilde ik heel graag vrijwilligerswerk in een derdewereldland gaan doen, maar elke zomervakantie kwam er weer wat anders tussendoor. Of met vriendinnen naar Renesse of qua financiën redde ik het niet.
Eind vorige zomervakantie bedacht ik me: ‘Zomervakantie 2014, dan ga ik écht vrijwilligerswerk doen!’ Hoewel ik nooit precies wist wat ik precies wilde gaan doen, ik was vastbesloten. Na veel uren het internet afgespeurd te hebben, had ik een onwijs leuk en mooi project gevonden. Oké dat was stap één, door naar stap twee: geld. Dat wist ik snel hoe ik het wilde regelen, gewoon werken en m’n loon apart zetten om te gaan.
Oktober 2013 ging ik de organisatie bellen om te kijken hoe of wat. Maar wat ik toen hoorde… De reis die ik wilde was al volgeboekt of ik toch niet een andere wilde? Nee, absoluut niet. Het was die reis of niet gaan en het werd dus de laatste optie.
Toen ik hoorde dat je via mijn opleiding naar Indonesië kon gaan, was ik dolblij. Het was weliswaar niet wat ik voor ogen had, maar he ik kon d’r ook nog veel van leren. Met de minormarkt werd daar nog een minor aangeboden, minor ISD. De dag van de markt kreeg je de glimlach niet meer van mijn gezicht… Met minor ISD krijg je de mogelijkheid om voor vier maanden naar een land te gaan (verschillende keuzes) met verschillende opleidingen van Windesheim en daar dus aan verschillende projecten te werken. Aangezien er vanuit mijn opleiding het pas de eerste keer was dat het werd aangeboden, was het nog niet helemaal duidelijk voor mij.
Na wat research naar de verschillende landen besloot ik een afspraak te maken met de landencoördinator van Zambia, Peter. Toch redelijk zenuwachtig ging ik naar dat gesprek toe, want zou het bisdom (waar ik terecht zou komen) wel zitten te wachten op een journalistiekstudent? En zou ik daar wel wat te doen hebben? JA! Dat had ik zeker.
Nadat de landencoördinator de lichting van dit jaar daarheen had gebracht, bracht hij mij goed nieuws. Het bisdom gaat een taakomschrijving voor mij maken en dan kan ik kijken of ik me daarbij aansluit.
De volgende stap is een motivatiebrief en CV schrijven. Beiden liggen al klaar, ik weet niet waarom, maar ik durf het nog niet op te sturen. Ik ben vanavond met mijn vader naar de voorlichting geweest, om te kijken wat er gezegd zou worden. Eerder twijfelde ik nog over de veiligheid in Zambia. Maar na deze avond absoluut niet meer. Het is hetzelfde als in Nederland, ik weet ook wel dat na een bepaald tijdstip hier niet meer in mijn eentje over straat kan lopen. Dat zal ik Chipata, waar ik naar toe wil, ook zo zijn. En misschien zullen we in het begin veel met de groep doen en weinig individueel. Maar zodra het voelt als je thuis, zal dat veranderen.
Met de verschillende studenten krijgen we een eigen huis en vanuit daar gaat ieder naar zijn eigen project. Aangezien het eerste jaar is dat het wordt aangeboden voor de opleiding journalistiek ben ik tot nu toe de enige die geïnteresseerd ben.
De andere stap die ik nog moet zetten, is overleggen met werk. Uit het grond van mijn hart meen ik dat ik het leukste werk ter wereld heb! Ik werk er nu bijna vijf jaar en zou niet anders willen. Maar dat moet ik wel voor vier maanden laten liggen en zij moeten voor vier maanden een vervangster vinden.
Daarnaast het geld… Ik heb altijd wel wat op mijn spaarrekening staan, maar dat wil ik zeker niet allemaal op gaan maken omdat ik naar Zambia wil. Ook wil ik niet op mijn ouders of andere mensen gaan leunen. Het is niet verplicht vanuit school, je hoeft niet te gaan, dus vind ik dat ik het bedrag zelf moet gaan betalen. Hoe ik het precies bij elkaar ga sprokkelen en verdienen weet ik nog niet. Maar denk dat ik met veel werken en zorgen dat elke maand een vast bedrag opzij zet een heel ver eind moet komen!
In de volgende blog schrijf ik over mijn motivatiebrief en over het sollicitatiegesprek wat ik krijg met de leider van het derde jaar van mijn opleiding.
Liefs!!
18 maart 2014, 16:45 uur
“Slechte en goede kanten”
Vorige week mijn motivatiebrief en CV ingestuurd naar de derdejaars leidster, aan de hand daarvan zou ik een mailtje krijgen met wanneer ik een sollicitatiegesprek zou kunnen plannen. Zo gezegd, zo gedaan… Niet echt, ik heb eerst nog drie keer mijn motivatiebrief veranderd, zodat ik zeker wist dat het goede erin stond. Uiteindelijk snel een reactie gekregen, woensdag 19 maart 15.30-16.00 uur vindt het sollicitatiegesprek plaats. En niet alleen de derdejaars leidster zal daar aanwezig zijn, maar ook hoofd van de minor ISD. Omdat het één van haar eerste sollicitatiegesprekken is en om te zien hoe ik ben.
Het eerste wat ik toen dacht was ‘OMG! Het gaat gebeuren!’. Twee seconden daarna dacht ik ‘Waarvoor hebben ze een half uur de tijd nodig?! Zou ik niet worden toegelaten?’ Na wat geruststellende woorden van mensen om me heen had ik me al snel over die stress gezet.
Tot op vandaag.. Ik kreeg vanmiddag een appje van een vriendinnetje met ‘Ben je zenuwachtig voor morgen?’ En toen kwamen de zenuwen. Ik begon me te bedenken wat nou als ze goede en slechte kanten van jezelf gaan vragen? Iets waar ik niet bepaald sterk in ben, ik kan het niet goed onder woorden brengen. Datzelfde vriendinnetje, Anouk, stuurde ‘Ijverig, in positieve en negatieve zin, haha’. Wat kent zij me goed, dacht ik. Helemaal mee eens, maar ik moest van mezelf nog meer kanten van mezelf kunnen belichten.
Qua goede kanten weet ik dat ik goed in plannen en gestructureerd werken ben. Maar daar zit direct weer een keerzijde aan, daarin kan ik ook doorslaan. Dus weer een voordeel en nadeel in één.
Vanavond heb ik nog met Marissa afgesproken, gewoon onze ‘usual dinsdagavond-chillsessie’, maar ik ga toch even aan haar vragen wat zij mijn goede en slechte kanten vindt haha!
Liefs!!
19 maart 2014, 20.15 uur
‘D-day’
Vandaag was de dag dat ik weer zou voelen hoe het is om op een uitslag te zitten wachten. Het deed mij heel erg denken aan mijn eindexamenuitslag… Zoals de meesten wel weten, is de eerste keer niet goed afgelopen. Ik was gezakt op 0,03 en dat sloeg in als een bom.
Daar moest ik ook aan denken toen ik voor het lokaal zat te wachten, ik was ongeveer tien minuutjes te vroeg omdat mijn les toch al was afgelopen. In het lokaal zat een ander klasgenootje die hetzelfde traject afgaat, alleen dan voor Suriname. Heel veel verschillende gedachtes zijn in die tien minuten door mijn hoofd gegaan, vooral de gedachte dat het gesprek niet goed zal gaan. Tijdens het gesprek zelf had ik helemaal geen tijd om aan die gedachtes te denken.
Om iets over half vier kwam Manon, klasgenootje, naar buiten en was ik aan de beurt. Ik kreeg al direct in de gaten dat je niet direct de uitslag te horen krijgt, beetje jammer. Want dat zou betekenen dat ik na de uitslag ook in spanning zou zitten om te horen of ze me geschikt vinden of niet.
Het gesprek zelf duurde een half uurtje en was prima te doen. Het waren zeer uiteenlopende vragen en ik moest van alles over mezelf te vertellen. Wat ik grappig vond, is dat ze dachten dat ik impulsief was. Ze vonden dat door mijn motivatiebrief, maar eenmaal aan het einde van het gesprek zagen ze wel dat ik niet impulsief ben maar bedachtzaam.
Aan mij werd ook verteld dat ik vanavond bericht krijg of ze me geschikt vinden of niet. Toen ik bij Cambridge cursus zat, waren mijn handen nog aan het trillen en met mijn gedachtes nog bij het gesprek.
Het is nu bijna half negen en de televisie staat op GTST zodat ik wat afleiding heb, maar ik weet niet hoe lang ik dat nog trek haha. Toen ik vanmiddag uit het gesprek kwam, was ik nog in spanning.
En toen was het negen uur en zag ik een 1’tje bij m’n mailbox staan… De eerste twee seconden durfde ik niet te kijken, straks zou er staan ‘Sorry Meike, we vonden je ongeschikt’. Ergens wist ik dat die kans heel klein zou zijn, maar met mijn examenuitslag in mijn achterhoofd, wist ik dat die kans er wel zou zijn.
Maar nee: GESCHIKT, GEFELICITEERD, JE MAG GAAN. Dat ging er door mijn hoofd toen ik het mailtje las, nu is het zeker. Ik ga volgend jaar naar Zambia!! En niet voor een maand, maar voor dik 4 maanden! Ze waren positief over me, ik ben doelgericht en sta ‘mijn mannetje’ wel. Ik ga met een voldaan gevoel slapen!
Slaap lekker en liefs!!
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
